مقدمه

قبلا تصور می شد که متاورس تخیلی ست که فقط در داستان های علمی تخیلی وجود دارد اما در حال حاضر متاورس نه تنها ایده ای دور از واقعیت نیست بلکه راهی به سوی آینده ای می باشد که مانند اینترنت بر جهان مسلط خواهد شد. متاورس شبیه‌سازی زندگی واقعی مربوط به آینده می باشد که در آن افراد اقشار مختلف جامعه می‌توانند با همدیگر ملاقات کنند و در مکانی مانند زمین از زندگی خود لذت ببرند.

اما خب بالا و پایین های اندکی هم وجود دارد آواتارها که مفهوم اصلی متاورس را تشکیل می دهند نمایش مجازی کاربر یا شخصیت ثانوی یا کاراکتر کاربر در دنیای مجازی متاورس شبیه به یک بازی هستند. از آنجایی که کاربران در پشت پرده آواتارها آزادی اراده دارند این سوال پیش می‌آید که آیا محیط متاورس امن می باشد؟

آیا می توان رفتارها را جهت جلوگیری از هرگونه نقض حقوق بشر توسط آواتارها در متاورس تنظیم کرد؟

متاورس به آواتارها این امکان را می دهد تا مانند زندگی واقعی با هم تعامل داشته باشند، از جمله فعل و انفعالات بدتر مانند: گفتار نفرت آمیز، آزار و اذیت، افترا و دزدی. در نتیجه، متاورس نیاز به تنظیم قانونی جهت جلوگیری از نقض حقوق بشر دارد. با اینکه بدون شک متاورس یک توسعه اساسی می باشد اما قانون هم باید جهت مواجه با تغییرات در جامعه اقدامات لازم را انجام دهد. در واقع، رفتار از قبل در فضاهای مجازی رصد می شود. در دادرسی

Heroldt v Wills 2013 (2) SA 530 (GSJ) ، دادگاه به متهم دستور داد که پست بیانیه افتراآمیز را از فیس بوک حذف کند. توییتی توسط دادگاه عالی آفریقای جنوبی Human Rights Commission v Khumalo 2019 (1) SA 289 (GJ) گفتار نفرت‌ آمیز اعلام شد. در هلند، دو خردسال به دلیل سرقت اموال مجازی، پس از اینکه یک کاربر دیگر را مجبور کردند تا آیتم های درون بازی را به آنها منتقل کند، محکوم شدند. ژاپن قلدری سایبری را جرم تلقی می کند، جرمی که می تواند در زندگی واقعی منجر به مجازات زندان شود.

اجرای حقوق بشر

اما موانعی برای اجرای حقوق بشر در فضاهای مجازی وجود دارد. ناشناس ماندن که همراه با متاورس می باشد، شناسایی عاملان آن را دشوار خواهد کرد. آواتارها اغلب با نام های ساختگی و بدون هیچ شباهتی به کاربری که در پشت پرده شان، قرار دارد ساخته می شوند. شناسایی کاربر در پشت پرده آواتار تقریباً غیرممکن می باشد. ولی ارائه دهندگان پلتفرم های متاورس می توانند ایفای نقش کنند. مشابه پلتفرم‌های رسانه‌های اجتماعی (به عنوان مثال، فیس‌بوک)، احتمالا پلتفرم‌های متاورس هم ضوابطی تنظیم خواهند کرد تا کاربران برای دسترسی به متاورس باید با آن ضوابط موافقت کنند.

افرادی که شرایط و ضوابط را با آزار و اذیت سایر کاربران نقض می کنند، می توانند گزارش شوند و از دسترسی به متاورس منع شوند. در مواردی هم که شخص به دلیل رفتار غیرقابل قبول در متاورس متحمل خسارت شود، یا حیثیت فرد مخدوش شود، این شرایط کافی و مناسب نخواهد بود. انتظار می رفت که پلتفرم های رسانه های اجتماعی پیشتاز در مجازات و جلوگیری از آزار و اذیت باشند، اما آنها نمی توانند سوء استفاده کنندگان را مجازات کنند.

مجریان قانون توانستند تعدادی از مجرمان را دستگیر کنند، اما خب بسیاری از آنها هم بدون مجازات فرار کردند. یک راه حل موثر می تواند این باشد که کاربران هنگام ایجاد آواتارها نیاز به ارائه اطلاعاتی مانند شماره شناسایی و آدرس محل سکونت خود داشته باشند تا در صورت ارتکاب تخلف در متاورس، مجازات شوند. این اقدام می‌تواند نگرانی‌ها در مورد حفظ حریم خصوصی و داده‌هایی که در سال‌های اخیر مورد توجه بوده، ایجاد کند. بنابراین، توسعه قانون، یا ایجاد قوانین جدید، نیاز به  برقراری تعادل دقیق بین نیاز به مقررات و حق حفظ حریم خصوصی دارد.

آیا مردم می توانند در متاورس کارهایی را انجام دهند و بگویند که در دنیای واقعی غیرقانونی است؟

داشتن آواتارهای دیجیتالی که نمایانگر افراد واقعی هستند نگرانی هایی را ایجاد می کند مثلا اینکه کدام جنایات را می توانند در دنیای مجازی مرتکب شوند و کدام جرایم را خیر پاسخ به این سوال که آیا آواتارها می توانند در متاورس جنایاتی را انجام دهند که در دنیای فیزیکی غیرقانونی هستند، “نه” خواهد بود. زندگی و جنایت در متاورس دقیقاً مانند زندگی در دنیای فیزیکی خواهد بود. مشکل اصلی آواتارها این است که با گذشت زمان، آنها ممکن است همان حقوقی را داشته باشند که افراد در دنیای واقعی هم دارند. ممکن است حتی به آواتارها شخصیت حقوقی جداگانه اعطا شود.

به عنوان مثال شرکتی که ثبت شده را در نظر بگیرید، از آنجایی که شرکت ها شخصیت حقوقی جداگانه ای دارند، می توانند به نام خود شکایت کنند و مورد شکایت قرار گیرند. همچنین یک شرکت هم حقوق و هم تعهدات را اعمال می کند و عموماً در قوانین درج می شود. باید قوانین قابل اجرا  در متاورس و قوانین غیر قابل اجرا مشخص شوند. سوال اینجاست که آیا آواتارها می‌توانند به تنهایی کار کنند، با اینکه از هوش مصنوعی برای انجام وظایف و عملکردهایی استفاده میکنند که صاحب آنها شخصاً انجام می‌دهد.

اگر یک آواتار تنها زمانی که در کنترل دنیای فیزیکی خود می باشد، وظایف و فعالیت‌ها را انجام دهد، ممکن است نتایج حاصل از جرم و تحریم‌های آن متفاوت باشد. نمی توان گفت که مردم مرتکب جنایاتی می شوند که در دنیای فیزیکی غیرقانونی تلقی می شوند. ایجاد تعادل بین حمایت از حقوق ذینفعان مختلف بدون تأثیرگذاری بر هدف متاورس برای قانونگذاران دشوار خواهد بود.

آیا مردم می توانند در متاورس خود را درست معرفی نکنند (جعل واقعیت)؟

بررسی ناشناس بودن در متاورس یسیار ضروری می باشد. در بسیاری از سایت‌های رسانه‌های اجتماعی، مانند Reddit، 9gag، و 4chan، کاربران می‌توانند از هر گونه تصویر پروفایل، نام یا شرح حالی استفاده کنند. هیچ مانعی وجود ندارد که فردی تظاهر به جنسیت، سن، قومیت یا ملیت دیگری نماید. یعنی کاربران هیچ وقت کاملاً نمی دانند شخصی که با او در حال تعامل هستند، چه کسی می باشد. متاورس که ناشناس بودن مشابهی را برای کاربران خود فراهم می کند، با مشکلات مشابهی هم روبرو خواهد شد. ظاهر آواتارها و استفاده از نرم افزارهای تعدیل کننده صدا می تواند کاربر فریب خورده را قانع تر کند.

با پنهان کردن هویت پشت آواتارها، کاربران متاورس  احساس می کنند که می توانند بدون مجازات، سایر کاربران را مورد آزار یا حمله عاطفی قرار دهند.

آنها همچنین ممکن است بتوانند اعتماد سایر کاربران را از طریق اظهارات نادرست خود جلب کنند و سپس از این اعتماد برای بیرون کشیدن اطلاعات شخصی جهت انجام اهداف مخرب سوء استفاده کنند. به این اقدام “کت فیشینگ” گفته می شود که در دوستیابی آنلاین از پروفایل های جعلی مبتنی بر اظهارات نادرست برای جلب اعتماد قربانی (و گاهی اوقات حتی کسب جزئیات مالی) از همه جا بی خبر، استفاده می شود. هنگام ورود به متاورس، باید خیلی احتیاط کنیم.

نتیجه گیری

مانند تکامل اینترنت، متاورس هم احتمالا اطلاعات نادرست، قلدری، گفتار نفرت آمیز و حتی دزدی را افزایش خواهد داد. ممکن است امنیت مالی، عاطفی و روانی کاربر در خطر باشد، اما قانون باید برای مقابله با این خطر و حفظ امنیت کاربران آماده باشد. زمان می برد تا قانون تدوین شود، بنابراین کاربران متاورس باید با احتیاط عمل کنند و مسئولانه رفتار کنند.